Sana Şiir Tutuyorum

Sana şiir tutuyorum ellerim kanıyor sana şiir tutuyorum.
Feci bir yok oluş bu, sana şiir tutuyorum.
Kalem sözlerimi takip edemiyor,
Sesimi ayırt edemiyorum hülyalar karışıyor,
gözlerim kapanıyor, ağrı giriyor arada bir
başıma ve ben üşüyorum, ben çok
üşüyorum.
Ne zor imiş şiir tutmak sana ne zor!
şehirler karıştı, gözlerim karardı,
Düşünmek dahi haram kılındı insanoğluna
istemek arzu etmek, başa çıkabilmek
varlığın ile…
Yokluğun bilmem kaç milyon yıl önceydi,
Kaç milyon yıldır yapabildiğim tek şey şiir tutmak sana.
Şiir dahi tutmak yük olmaya başlamışken insanoğluna,
Gözlerindeki ahengin
Düşüncelerindeki yorgunluğu
Sözlerindeki vurdumduymazlığı dökebilmek kağıda
Ve yakabilmek o kağıdı bir deniz kıyısında
Tekrar şiir tutabilmek umudu ile sana!