Yalnızlığın Ezgisinde

Bu aralar biraz dumanlıyım
Gözlerimi kapatarak bakıyorum gökkuşağına
Yıldızlara dokunuyorum kirpiklerimle
Sonra usulca açılıyor kapak ve her şey yine siyah beyaz
Her şey yine biraz eski ve tozlu geliyor bana
Başımı hafifçe eğerek sessizce, korkak bir adım atıyorum
Yürüyorum duygularımın hançerlendiği sokaklarda
Banklarda oturuyorum, parklar eğlenceli gelmiyor artık

Bu aralar biraz yorgunum
Sesim cılız çıkıyor bir çocuğunki gibi
Gözlerim kapanmak istiyor, uykuya dalmak
Uykuya dalarak unutmak istiyor benliğim benliğimi
Kafamda binbir soru ve binbir cevapla nereye kadar?
Nereye kadar bu uzun yol, nereye kadar uzanacak?
Ve nereye varacak sonunda diye düşünmek bile yoruyor.
Uzun bir korna sesi, yollar tehlikeli gelmiyor artık

Bu aralar biraz solgunum
Ölü düşüncelerim var zihnimde, ölü yağmurlar
Ölü kalıntıları bedenimde, hadi durma bağır
Sesin zaten kaybolmuş sessiz gürültülerde
Şimdi susmak yalnız acıyı getirecek yalnız karmaşayı
Dudaklarımdan dökülen sözcükler yalnız seni hatırlatacak bana Yalnızlığın ezgisinde yalnız kalmayı öğreneceksin bir gün
Ölü bedenler etrafımda ölüm korkutucu gelmiyor artık

Bu aralar biraz…
Biraz hissizim biraz karmaşık
Ama en çok sensiz, sensizim aslında
Ben bu aralar biraz özlüyorum mutlu olmayı
Biraz seviyorum hatıralarda dolaşmayı
Gülüşlerde kaybolmayı istiyorum belki
Belki de unutulmak istiyorum hiç yaşamamış gibi
Biliyor musun unutulmak ürkütücü gelmiyor artık

(25.08.2024)