Yanındaki Özlem

Annemin belindeki lepiska saçlarıydı,
İkimize dair çocuk kalan tek anı;
Bir o aynıydı,
Onu da anneannem kesti, hatırımıza bakmadı…

Küstü sonra daha da uzamadı,
Annemin saçlarındaki çocuğu kimse kurtarmadı,
O uzamadıkça biz büyüdük,
Düştüğümüz karanlıkta üzüldük…

Annemin tebessümünün kokusuydu pamuk şekeri,
Pembe kokardı, yeşil, mavi;
Erittiler şekerlerimizi,
Aramızdaki lavlar kara oldu, unutulmayanlar ise kedi.

Annemin unuttuğuydu Münzevi’nin bebekliği,
Münzevi yanındaki özlemi gözledi,
Yandı yandı da bitmedi titreyişleri,
Anne Münzevi hep seni bekledi…